Mikroblog

Obudziłem się dzisiaj półprzytomny na wschód i w końcu doczekałem się ładnego widoku!

W Udawalawe najczęściej spotykanym gatunkiem był humana sociali media, nieco przypominającym surykatki, posiłkującym się chwytnymi kończynami górnymi, za pomocą których rejestrował inne gatunki w swojej pamięci.

Zdecydowanie upodobałem sobie kilka lokalnych dań, po których nic tylko palce lizać. Po pierwsze, smażone krewetki w panierce są wyborne i prosto z oceanu – świeższych się nie da zjeść. Po drugie, lokalne kottu jest prawie równie smaczne. Na deser zostają sambusy / samosy, ale o dziwo, trudno tutaj o takie naprawdę dobre. Jeśli lubicie owoce morza, to Sri Lanka jest dla Was.

Dzień dobry! Po wczorajszej burzy nastał piękny poranek, więc to świetna okazja do dalszego leniuchowania na plaży i podsumowanie dotychczasowych spotkań trzeciego stopnia. Nigdy nie spodziewałem się, że zobaczymy, ot tak po prostu „na ulicy”, warany, makaki (małpy), mangusty, zielone papugi, pasiastych jegomości (lokalne wiewiórki) i więcej, o których teraz zapomniałem. Więcej zdjęć znajdziecie u mnie na IG Stories, zapamiętanych w tym podsumowaniu.

Zawsze z tęsknotą patrzę, gdy ktoś zimą wrzuca zdjęcia pięknych miejsc z piękną pogodą. Dzisiaj mam okazję na rewanż.

Niejednokrotnie mówiłem, pół żartem, pół serio, że „nie ma chuja we wsi”, jak Iwona wybierze nam wakacyjny lokal. Potwierdziło się to ponownie.

Dotarliśmy do Matary. Bunkrów tutaj nie ma, ale też jest zajebiście!

PS. Ludzie jeżdżą tutaj tak samo źle, jak w Indiach. Dramat.

Dzisiejsza niedziela była również świętem dla lokalnej fauny. Nie dość, że na naszych oczach, w odległości dosłownie 4 metrów, odbywała się słowna potyczka między mangustą a wiewiórką, to później zajrzała do nas jeszcze małpka. Na szczęście niczego nie ukradła.

Po dwugodzinnej wycieczce na most, od razu pojechaliśmy do Lipton’s Seat. Trasa tam zajmuje od półtorej do dwóch i pół godziny, jest szalenie męcząca tuk-tukiem i całkowicie tego warta. Po wjechaniu na 2000 metrów, należy najpierw zjeść lokalne przysmaki do świeżej filiżanki herbaty Liptona (skrajnie różne) od tej u nas), a potem odbyć spacer po polach herbaty. Widoki na tej trasie przebijają te z pociągu do Ella.

Dzisiejsza wycieczka na Most Dziewięciu Łuków rozpoczęła się jeszcze przed wschodem słońca, aby zdążyć nie tylko na przyzwoite światło, ale również żeby unikać turystów i potem o sensownej potrze dojechać do Lipton’s Seat.

Dzisiaj udaliśmy się do fabryki herbaty w pobliżu Ella i niestety przegapiliśmy wycieczkę, podczas której pokazują proces produkcji. Ta odbywa się od wtorku do soboty o 10:00. Sklep jest jednak czynny cały dzień, więc mamy plecak pełen liści. Widoki z fabryki też są niczego sobie.

Po kolacji wróciliśmy do naszego domku i udaliśmy się spać. Noc spokojna jednak nie była – komary cięły tak, jakby od miesiąca głodowały. Na dodatek zostawiłem jedyną ładowarkę w Kandy… Wschód słońca jednak to wszystko wynagrodził.

Dotarliśmy wczoraj do Ella, rozgościliśmy się w naszym pensjonacie i czym prędzej udaliśmy się do miasta, aby posilić się po całym dniu podróży w Cafe Chill. Po paru minutach doszedłem do wniosku, że Ella to taka górska Łeba, ale z większą dozą kultury.

Trasa pociągiem z Kandy do Ella oferuje piękne widoki, ale jest zdecydowanie przereklamowana i trudno ją komukolwiek polecić, no chyba, że chcecie doświadczyć jazdę lokalnym pociągiem.

Jedziemy. Ciasno jak cholera. Z opóźnieniem. Za to toalety w zdecydowanie lepszym stanie niż nasze.

Dotarliśmy na dworzec w Kandy po szaleńczym pościgu tuk-tukiem w iście Bondowskim stylu (ale nie wiem kogo goniliśmy ani przed kim uciekaliśmy) i teraz czekamy na pociąg. Wydaje się, że nie ma wielu chętnych dzisiaj, więc liczymy na to, że załapiemy się na miejsce.

Obudziłem się do piosenki w mojej głowie, której nigdy jeszcze w życiu podświadomie nie nuciłem. „Jedzie pociąg z daleka, na nikogo nie czeka…” tak zawładnęło mną, że nawet „Toss a coin to your Witcher” nie pomaga. Przekleństwo. Odjazd z peronu za jakieś półtorej godziny, więc może mi przejdzie.